Poetry

Νέα και Εκδηλώσεις

Karaoke Poetry

12-18 Νοεμβρίου 2007

Πολυχώρος 417, Μεταξουργείο

 

 

Στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων της 1ης Biennale της Αθήνας, στον πολυχώρο 417 στο Μεταξουργείο και με τη συμβολή του intothepill.net θα παρουσιαστεί το karaoke-poetry.

To Karaoke-poetry είναι ένα project της ομάδας intothepill που συνδυάζει εγκατάσταση, performance και βίντεο. Πρόκειται για ένα πολυσυμμετοχικό έργο που στηρίζεται στην ιδέα της μεταστροφής, της αλλαγής χρήσης ενός χώρου η οποία θα τον ενεργοποιήσει ως πεδίο παιχνιδιού, εμπλέκοντας τους συμμετέχοντες και τους θεατές-παίκτες στο ενδεχόμενο μιας ουτοπίας.

Συμμετέχουν οι ποιητές: Βασίλης Αμανατίδης, Δημήτρης Άλλος, Γιάννης Αντιόχου, Φοίβη Γιαννίση, Δημήτρης Ελευθεράκης, Κατερίνα Ηλιοπούλου, Βαγγέλης Ιντζίδης, Δούκας Καπάνταης, Δήμητρα Κωτούλα, Πατρίτσια Κολαίτη, Δημήτρης Λεοντζάκος, Γιώργος Λίλλης, Γιάννα Μπούκοβα, Σταμάτης Πολενάκης, Έφη Πυρπάσου, Βασίλης Ρούβαλης, Γιάννης Στίγκας, Μαρία Τοπάλη, Γιώργος Χαντζής, Χάρης Ψαρράς.

 

Περισσότερες πληροφορίες:

1.www.karaokepoesie.blogspot.gr

2.www.intothepill.net

3.www.athensbiennial.org

 

Η Εθνική μας Συμφορά

 

Την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου γίναμε όλοι μας μάρτυρες, του "βιασμού" της χώρας μας με ανθρώπινες απώλειες 65 νεκρούς.

Πολλά και αξιόλογα κείμενα αναρτήθηκαν στον ιστοχώρο, από αυτά ξεχωρίζω τις αναρτήσεις Χωρίς Λόγια, Fiamme-Μάντζαρος που μπορείτε να δείτε στη διεύθυνση: www.vassilisrouvalis.blogspot.com

Επίσης διαβάστε το καίριο άρθρο του Νίκου Ξυδάκη με τίτλο: "Ασύμμετρη Χώρα", το οποίο αναρτήθηκε στις 28.8.2007 στο προσωπικό του ιστολόγιο vlemma.wordpress.com

Και επειδή το εκφραστικό μου μέσο δεν μπόρεσε να αντισταθεί, εν είδη σχολιασμού της επικαιρότητας και της "εθνικής" ετούτης συμφοράς σας παραθέτω το ομότιτλο ποίημα:

ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΜΦΟΡΑ

Κι ύστερα έρχεται ο χρόνος

να γιατρέψει ό,τι οδυνηρό έχει συμβεί

παυσίπονος να απαλύνει τον πόνο

και να στοιβάξει τις νέες του εικόνες

εξορίζοντας τις παλιές στο πιεστήριο του νου

 

Κι ο μόνος πόνος που ανθίσταται

είναι αυτός του να χάνεις άνθρωπο

και τούτος

εγωιστικός˙

για να θυμάται ο καθένας τους νεκρούς του

και να τους ψάλλει

και να τους θρηνεί

αφού είναι ο άνθρωπος που φεύγει

και μόνον γι’ αυτόν έφτασε ο πολιτισμός

να τον διαβάζουνε στις εκκλησιές

για το καλό κατευόδιο

 

Γεμίζοντας όμως ετούτη τη σελίδα

λέξεις με είδη πουλιών και ζώων

που όχι μόνο τα ονόματά τους δεν ξέρω

αλλά ούτε καν το τιτίβισμα, το κελάηδισμα και τον κρωγμό τους

δεν έτυχε να ακούσω

 

κι αν βάλω τις λέξεις

με τα χρώματα που αφήνει η κάθε εποχή στο χώμα

ή τις μυρωδιές των ελεύθερων αγρών

που ψηλώνουν τον ουρανό με τα έλατά τους

κάθε που ο ήλιος ανατέλλει

και ο άνθρωπος μικρός πάντα κοιτά από χαμηλά

 

κι αν βάλω και τη νύχτα

καθώς ξεντύνεται με τα άστρα της

και σκιάζει τους ανθρώπους

για να τους κλείσει στη σιωπή

 

θα χρειαστεί να πάρω και μια μεγάλη φλόγα

—όπως αυτή που θυμάμαι

στο αναγνωστικό του δημοτικού

και στα σπιρτόκουτα του κρατικού μονοπωλίου

εκείνη που έκαιγε μπροστά στο πουλί

η φλόγα των συνταγματαρχών για τους νεότερους

η αναμμένη πυρά του έθνους—

και θα τη βάλω σφραγιδόλιθο στην πρέσα του νου μου

 

Κάθε που ο χρόνος θα πιέζει

με εικόνες

κι άλλες εικόνες

εικόνες φρίκης

θα μένει το αμάγαλμα της φωτιάς

πάνω σ’ ένα ποίημα που είχε πουλιά και ζώα

αγρούς, οσμές, έλατα, νύχτα κι ουρανό

κατακαίγοντάς τα

τι τραγική ειρωνεία;

με την αναμμένη πυρρά του έθνους.